نویسنده:
شیخ ابوالحسن بیاتی
تاریخ تدوین:
۲۱ / جُمادی الأولی / ۱۴۳۵ (۳ فروردین ۱۳۹۳)
ویرایش:
دوم
مسأله:
آیا روایات کتاب شریف کافی نیازمند بررسی سندی می‌باشد یا خیر؟
فرضیه:
۱- قدما، احادیث را به صحیح و غیر صحیح تقسیم می‌کردند و مرادشان از صحیح، معنای لغوی صحیح بوده به معنای کامل (در مقابل ناقص) یا سالم (در مقابل بیمار)؛ یعنی حدیثی که انتساب آن به امام مطمئن باشد.
۲- مؤلفین برخی کتابها مانند کافی، فقط احادیث صحیح (به اصطلاح قدما) را نقل کرده‌اند.
۳- احادیثی که به اعتقاد این مؤلفین، صحیح (به اصطلاح قدما) بوده، برای ما نیز اطمینان و علم عادی به صدور از معصوم حاصل می‌کند.
۴- اطمینان به صدور یک خبر از معصوم، برای حجیت، کافی است و نیازی به صحیح بودن سند (به اصطلاح متأخرین) نیست.
۵- بنابراین اصل بر موثوق الصدور بودن احادیث کافی است فی نفسه، و نیازی به بررسی صدوری ندارد الا برای حل تعارضات.
مبانی اثبات فرضیه:
- آنچه معتبر است، ظنّ نوعی است، نه ظنّ شخصی.
- حجیت خبر ثقه، تعبّدی نیست و دلیل آن بناء عقلاء است؛ و در جایی که در عین ثقه بودن روات، مانعی از وثوق به صدور خبر از معصوم وجود داشته باشد، نمی‌توان آن را حجت دانست.
- روایات علاجیه برای ترجیح یکی از دو حدیثی است که هر دو موثوق الصدور باشند و الا أخذ به موثوق الصدور می‌شود و نوبت به روایات علاجیه نمی‌رسد.
Loading…
Reload document 
Open in new tab